Ένα όνειρο και μια ανάγκη

Σήμερα είναι τα εγκαίνια.
Ομολογώ ότι τα συναισθήματα είναι ανάμικτα.
Είμαι χαρούμενη γιατί ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Το όνειρο μου να κάνω μια ατομική έκθεση.
Παράλληλα μια πίκρα με γεμίζει γιατί η αφορμή αυτής της έκθεσης είναι μια απουσία. Η απουσία του ανθρώπου που είχα την εξαιρετική τιμή να μου χαρίσει τη μισή του ζωή και δυο υπέροχα παιδιά.
Μια απουσία που θα είναι παρούσα καθ' όλη τη διάρκεια της έκθεσης αλλά και στην υπόλοιπη ζωή μου.
Η έκθεση αυτή είναι προϊόν μιας ανάγκης που γεννήθηκε εκείνο το τραγικό πρωινό του Μάη και αναπτύχθηκε μέσα σ' αυτό το χρόνο που μεσολάβησε. Η ανάγκη να τιμήσω με το δικό μου τρόπο τον αγαπημένο απόντα και να εκφράσω με την δουλειά μου όλα αυτά τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν μέσα μου όλο αυτό το διάστημα.

Πρέπει από εδώ να ευχαριστήσω πολύ την αγαπημένη μου φίλη και δασκάλα στα εικαστικά Στέλλα Μπολωνάκη που στήριξε αυτή την ανάγκη και με βοήθησε ενθαρρύνοντας με να την κάνω πραγματικότητα.

Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω τον καλό φίλο, ιστορικό τέχνης και εικαστικό Λεόντιο Πετμεζά που πρόθυμα δέχθηκε να πει δυο λόγια στο ξεκίνημα της έκθεσης μου.

Ξέρω ότι αυτή η έκθεση είναι ένα μεγάλο βήμα στη ζωή μου και κάθε βήμα δίνει φόρα για τα επόμενα βήματα. Βήματα μοναχικά αλλά και βήματα αγκαλιά με τα αγαπημένα μου παιδιά, όπως κάναμε και όταν είμαστε όλοι μαζί. Εξ άλλου, για εμάς δεν έχει φύγει. Είναι πάντα μαζί μας, μας εμπνέει, μας δυναμώνει, μας στηρίζει, πάντα παρών δια της απουσίας του.